Husarz kopije jeno co swe złoży niejeden na szpil zostaje wetchniony, co ich nie tylko zamiesza, lecz strwoży, sztych nieuchronny i nie odłożony…
Wespazjan Kochowski, Dzieło Boskie albo Pieśni Wiednia wybawionego w roku 1683
W tym roku 12 września, mija dokładnie 337. rocznica bitwy stoczonej pod Wiedniem między wojskami polsko-cesarskimi dowodzonymi przez polskiego króla Jana II Sobieskiego a wojskami Imperium Osmańskiego dowodzonymi przez wezyra Kara Mustafę. W tym czasie, w Europie na tronie cesarskim zasiadali przedstawiciele domu Habsburgów, którzy ponadto wiedli wiele bitew w całej Europie np. sytuacja na Węgrzech i spór z tamtejszą wpływową dynastią Zapolayów. To właśnie wówczas, w roku 1541, Turcy osmańscy, pierwotnie angażując się w te wojnę, początkowo popierając Węgrów w tym sporze, następnie podstępem odebrali im stolicę kraju oraz jego środkową część oraz zniewolili księstwa naddunajskie –Wołoszczyznę i Mołdawię. W kolejnych latach 1645-1669, upojeni sukcesami, stopniowo swoje panowanie rozszerzyli na Kretę i Wenecje, aby w roku 1672, uderzyć na Polskę osłabioną w wojnach ze Szwecją, Rosją i Kozakami. Wówczas, 16 stycznia 1681, Turcy podpisali z Rosją tzw. traktat w Bachczysaraju, kończący wzajemne waśnie. Panowanie Turków w Europie, a zwłaszcza na Węgrzech, było połowiczne. Niewątpliwie, za ich pewnymi sukcesami militarnymi, kryła się rosnąca niechęć wobec Habsburgów, która przejawiła się w roku 1682, wybuchem powstania w Górnych Węgrzech (obecnie Słowacja). Cesarz Leopold, zagrożony z wielu stron, zwrócił się do polski o militarną pomoc przeciwko najeźdźcy tureckiemu. Oczywiście, Polska odpowiedziała pozytywnie na dramatyczne wołanie cesarza, mając na uwadze, że nie tylko samo cesarstwo, ale tak naprawdę cała chrześcijańska Europa jest realnie zagrożona najazdem wyznawców Islamu. Tym sposobem, naprzeciwko siebie stanęły dwie armie: polsko-cesarska i turecka. Armia turecka wystawiła około 300 tys. żołnierzy. Siły austriackie były zdecydowanie mniejsze i liczyły tylko kilkadziesiąt tysięcy wojsk. Dodatkowo, Polacy wystawili kilkadziesiąt tysięcy żołnierzy, którymi pierwotnie miał dowodzić Hieronim Lubomirski, jednak ostatecznie buławę dowódcy przyjął sam król Jan III Sobieski. Była to owa słynna husaria; jazda lekka, której początki sięgają już XVI wieku. O jej znaczeniu decydowała przede wszystkim szybkość przemieszczania się i niezwykły hart ducha żołnierzy. Król Jan, przyjął poselstwo cesarskie 16 lipca i już 18 ruszył z całym dworem do Krakowa, nie omieszkując 20 sierpnia pokornie pokłonić się Maryi na Jasnej Górze. W dniu 29 sierpnia, na czele 29 tys. wojsk koronnych , w tym 24 chorągwie husarii. Sama bitwa pod Wiedniem, była prawdziwym geniuszem króla jako stratega, który obok waleczności, także nie wahał się posługiwać wszelkimi fortelami, aby zwycięstwo było po jego stronie. I tak się faktycznie stało. Sama Victoria wiedeńska, jest przykładem zarówno niezwykłego heroizmu militarnego, jak też odpowiedzialnej postawy broniącej kultury łacińskiej – europejskiej z całym jej dorobkiem. Mając to wszystko na uwadze, pochylmy głowy w zamyśleniu nad tym wydarzeniem, które na trwale wpisało się w historię nowożytnej Europy i jest potwierdzeniem mądrości i waleczności polskiego żołnierza, który w obliczu zagrażającego niebezpieczeństwa, nie waha się oddać własnego życia.