Minął kolejny rok… jak upływa szybko życie, wie to każdy z nas. Przedwczoraj zrekrutowani, dziś są absolwentami. Wczoraj przyjęci, otrzymali promocję do następnej klasy. I gdy tak trwasz przy nich rok… dwa… trzy… patrzysz jak rozkwitają, jak rozwijają się ich skrzydła, stoisz przed nimi i masz ochotę jeszcze dmuchnąć w te skrzydła, by start w ich dorosłe życie był jak najlżejszy. Tym, z którymi zostajesz na kolejny rok lub dwa życzysz udanych wakacji, bo wiesz jak wykorzystasz ich potencjał w nowym roku szkolnym. Choć oni po wakacjach wrócą inni, Ty wiesz że zrobisz z nich Ludzi. Taką masz pracę, takie masz poczucie, taką masz odpowiedzialność. Jesteś jak rzeźbiarz, który z otrzymanej gliny każdego roku lepi coraz lepsze dzieła. Choć czasem wątpisz, choć czasem upadasz, czasem masz dość, masz wewnętrzną siłę, która mówi wstań i idź, rób swoje najlepiej jak potrafisz, oni Cię potrzebują. A potem gdy przychodzi czas rozstania, siadasz w gronie pedagogicznym i z dumą patrzysz jak „dzieło twoich rąk” odbiera dyplom, świadectwo za wyniki w nauce, postawę, zaangażowanie. Łukasz, Karolina, Nikodem, Celina, Emil, Mateusz, Jessica, Olympia i wielu innych, którzy nie raz dali w kość, są Twoją radością, Twoim spełnieniem. Ich radość z osiągniętego wyniku jest nagrodą, także dla Ciebie Wychowawco.
Tekst i zdjęcia – Ewa Baszak (st.wych.)
